Pi Phat

Pi Phat ( Thai: ปี่พาทย์ ) is the most popular music ensemble of classical Thai music, which is composed mainly of percussion instruments. It is to the accompaniment of courtly and religious ceremonies and dances, shadow and mask spectacles used.

The Pi Phat developed, inter alia, from approximations to the Javanese tradition of gamelan. In Cambodia, a similar ensemble Pin Peat is called; in Laos, Myanmar and Indonesia, there are similar Orchestra. Already on reliefs of the Angkor Wat temple, there are depictions of musicians.

A Thai pi phat ensemble consists of at least six instruments. The standard ensemble ( Thai pi phat khrueang ha - วง ปี่พาทย์ เครื่อง ห้า ) consists of pi nai (oboe - ปี่ ใน ) ranad ek ( wooden xylophone - ระนาดเอก ) khong wong yai ( Gong - ฆ้องวง ใหญ่ ), ching ( cymbal - ฉิ่ง ) and two drum types ( taphon - ตะโพน - and khlong thad - กลอง ทัด ). In the eight-member cast (pi phat khrueang khu - วง ปี่พาทย์ เครื่อง คู่ ) are another xylophone with a deeper sound ( ranad thum - ระนาดทุ้ม ) and a second, tonally brighter Gong ( khong wong lek - ฆ้องวง เล็ก ) are used, the ten to fourteen -member pi phat khrueang yai ( วง ปี่พาทย์ เครื่อง ใหญ่ ) in addition other instruments, such as xylophones ( Ranat ek lek - ระนาดเอก เหล็ก - and Ranat thum lek - ระนาดทุ้ม เหล็ก ) with metal chimes.

In September 1900 Carl Stumpf Berlin documented in the music of a Pi - Phat ensemble of a gas- animal border theater group from present-day Thailand on 24 Edison phonograms. This laid the foundation for the Berlin Phonogram Archive and also of comparative musicology was established in Germany.